dag17 23/7: Dubrovnik (Republika Hrvatska = Kroatië)

`s Morgens vroeg begonnen we weer opnieuw, met onze meest positieve ingesteldheid, aan een nieuwe liftdag, maar zoals we ondertussen al hadden gemerkt is het in deze regio absoluut niet eenvoudig om een lift te pakken te krijgen. Gelukkig wint de aanhouder altijd, want na een tijdje depressief te worden van het liften kwam er plots een meneer op ons af. Hij maakte ons duidelijk dat hij ons een lift wilde geven naar een betere liftplek. Al snel bleek dat deze man een buschauffeur was en we gratis konden meerijden.
We werden gedropt langs een superdrukke baan waar we wederom geen lift te pakken kregen. We besloten dan maar om in de verzengende hitte te voet wat verder te stappen tot een rustigere plek.
Uiteindelijk vonden we zo`n plek, maar ook hier duurde het zeer lang vooraleer we een lift te pakken kregen. We hadden hier gelukkig wel een klein stukje schaduw zodat we om beurten wat konden afkoelen. Ook hadden we het gezelschap van een oude hond die het precies wel aangenaam vond om mensen in de buurt te hebben. Na lang wachten kregen we dus toch nog een lift aangeboden van een jongedame. Zij bracht ons naar een tankstation. (Niet zoveel verder, maar toch). Hier hebben we in de winkel een klein balletje gekocht en zijn we vervolgens even in de prachtige Kroatische zee gedoken om wat af te koelen.

Na onze zwempartij hadden we iets meer geluk. Een man bood ons een lift aan van ongeveer 120km. Onderweg kregen we nog een drankje aangeboden, maar voor ons werd het steeds moeilijker om de ogen open te houden. Ook het feit dat de man geen Engels sprak zorgde voor veel slaapgelegenheid.
Uiteindelijk werden we afgezet aan een tankstation. Ook hier moesten we weer zeer lang wachten. Kroatië is absoluut niet liftvriendelijk.
Na een tijdje stopte er een auto. Overduidelijk niet voor ons, maar ik besloot hen toch aan te spreken, je weet maar nooit. En inderdaad. Ze, een advocaat en haar vriendin + hond, vertelden ons dat ze iets gingen drinken, maar als we er nog zouden staan als ze terugkwamen konden we wel mee tot in Dubrovnik. Eindelijk succes!
Zoals je al voelt aankomen stonden we er nog steeds na hun drankje en kregen we ook de beloofde lift. Deze rit was echter niet echt aangenaam te noemen. De hond, die mee op de achterbank zat, kwijlde onze benen onder, hijgde in onze nek en bedolf ons onder de vachtharen.

Ook de muziek was niet echt geweldig te noemen, maar we gingen vooruit, dus we waren `blij´. In Dubrovnik bracht de vriendin van de chauffeuse ons nog naar een plaatselijke camping (na een korte citytour by night), alwaar we ons tentje opstelden en ons verfristen met een welverdiende douche.
(FL)