We besloten opnieuw om ons op te splitsen, want dit bleek al eens eerder veel effectiever te zijn. Na even te liften merkten we echter dat we op een vrij dun bezochte parking stonden. Het liften verliep dus iets minder vlot dan eerst gehoopt. Maar de volhouder wint! Ik kreeg uiteindelijk een lift te pakken van een truckchauffeur die me gerust in het centrum van Bratislava wilde afzetten. Hij was zelf een Slovaak en sprak geen Engels. De conversaties liepen dus niet zo vlot als gehoopt. Gelukkig kende hij een weinig Duits en konden we ons op die manier (en met de nodige gebaren) aan elkaar verstaanbaar maken. Ik kreeg van hem ook nog een schildje van Slovakije dat hij lostrok van de voorruit van zijn truck. (wel nog eens goed opzoeken wat er juist opstaat vooraleer ik ermee ten toon loop, want wie weet welke extremistische betekenis heeft het schildje hier misschien). Ten slotte werd ik afgezet aan een tankstation vlak naast het centrum van Bratislava.
Ondertussen had Joris ook nog een lift gekregen van een plaatselijke, nationale volleybal-speler. Deze was met de auto (Volkswagen Passat) en daardoor dus ook veel sneller dan mijn truck. Gelukkig was ik al een stuk vroeger vertrokken dan Joris, zodat we ongeveer samen aankwamen.
Ook Joris werd aan het tankstation waar ik stond afgezet. (Dankzij het doorsturen van de wegbeschrijving.)
Vervolgens trokken we de stad in op zoek naar ons hostel, waar we opnieuw over (vrij traag, maar gratis) internet beschikken.
(FL)
De sfeer in het hostel was zeer gemoedelijk, maar de accomodatie viel wat tegen: traag internet, overstroomde badkamers, vuile bedden, ... Enkel de schoonheid van het meisje aan de receptie maakte van dit hostel een fijn vertoevend oord. We organiseerden ons in de kamer en maakte kennis met een Fransman, die heel wat te vragen en te zeggen had over de meest onzinnige onderwerpen: dat de receptie elke dag veel bussen shampoo vindt, dat hij in Luik was geweest, dat hij zijn handdoek niet meer vond, ... We probeerden ook wat te bloggen, maar het internet wilde niet echt mee en het gekweel van enkele Hollanders maakte het er niet beter op. We gingen dan maar eens een tochtje maken in de stad, maar meer dan een blokje rond zat er niet meer in. Als laatste krachtinspanning sleepten we onszelf verder naar de plaatselijke supermarkt en hamsterden wat bier en ontbijt bij elkaar. Op het terrasje van het hostel legden we nog een kaartje en dronken van ons bier. We waren beiden vrij moe en maakten plannen om te gaan slapen. Felix trok al naar de kamer en ik ging nog even aan de voordeur mijn laatste nicotineshotje van de dag plegen. Tot plots er een gesprek op gang kwam tussen verschillende nationaliteiten. Ik mengde mij al gauw in het gesprek en verhoogde ondertussen mijn nicotineboost. Ik verwittigde Felix dat het hier gezellig aan het worden was en hij kwam naar beneden met de resten van onze biervoorraad. Er werd nog lustig gekeuveld bij saf en pint. De praatgasten waren 2 Braziliaanse meisje (zegt al genoeg), een Duits bevriend koppeltje en nog enkel zatte klojo`s die zich soms van gesprekskring vergisten. Voor de zoveelste keer ging ons hitchhike-verhaal de ronde en we kregen iedereen aan onze lippen gehangen en gingen even later met een heldenstatus naar bed.
(JL)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten