Met een hangend hoofd liepen we over de pechstrook met ons bordje nochalant achter onze rug tot plots een vrachtwagen voor ons uitreed en stopte op de pechstrook. Heel voorzichtig liepen we er naartoe en hoera hij stopte voor ons.
Het was een zeer vriendelijk chauffeur. Hij had maar 1 plaats, maar ik mocht plaatsnemen op het bedje achterin. De man kon geen Engels, maar was wel een goed verstaander. Hij reageerde steeds alsof hij wist wat we vertelden.
We rookten gesapig tezamen een sigaretje en genoten van onze machtspositie op de weg en het prachtige landschap rondom ons.
Onderweg stopte de man om iets te eten en trakteerde ons daarbij ook op een menu naar keuze. De dialogen waren beperkt, maar met hier en daar een glimlach konden we onze tevredenheid en waardering toch uitten. Die laatste zin klonk misschien wat gay, maar soit. Toen we terug naar de truck gingen, bood hij melk aan. We waren verbaasd tot hij plots zijn container opende en er een karrenvracht melk te voorschijn kwam. We kregen elks een bus heerlijk frisse melk en zetten onze tocht verder.
Onderweg belde de trucker naar zijn vrouw ofzo zodat zij in gebrekkig Engels kon duidelijk maken of we geen kaartje wilden sturen als we goed aangkomen waren. Voor ons een kleine moeite natuurlijk, maar voor de trucker een wereld van verschil. Uiteindelijk werden we afgezet op een splitsing op de autostrade. We begonnen uiteraard daar direct terug te liften, zonder succes.
De enige auto die stopte was een flikkenwagen die ons vriendlijk, maar toch kordaat vroeg de autostrade te verlaten. Dat deden we dan ook en liepen de afrit af. We kwamen aan in een industriepark waar geen tankstation te vinden was. Ik zag een wel een hotel staan en ging er horen voor de prijs. Helaas was het hotel volgeboekt, maar assertief als ik ben, vroeg ik direct aan de receptionist of er geen tankstation in de buurt was. Het lot was ons ineens terug zeer gunstig want voor ik het goed besefte vertelde de receptionist: hier is er geen in de buurt, maar mijn shift zit er nu op en ik kan jullie wel aan een tankstation droppen richting Dubrovnik (waar we heen moesten). Hoera, dacht ik bij mezelf en we stapten in zijn auto. Zonder zijn hotelkostuum zagen we dat hij nog een jonge snaak was van 23 en hij graag uitpakte met zijn snelle auto.
We lieten hem maar in zijn nopjes en lieten hem vertellen hoe hard het leven voor hem niet was als jonge kerel met het vinden van werk en het hebben van weinig geld. Allemaal harde feiten, maar de vermoeidheid nam het over van medelijden. We sloegen onze tent op en gingen weer een Balkannacht in.
(JL)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten