dag20 26/7: Bari (Repubblica Italiana)

Beste Blogvrienden,

We zijn deze morgen aangekomen in Bari, Italie. Voor de aandachtige lezers onder jullie was dit niet ons vooropgezet plan. Dat plan was namelijk Griekenland zoals de naam van onze blog laat vermoeden. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden, anders is het maar een autistische bedoeling. Dit zal dan ook ons laatste bericht op de blog zijn, vermits ons einddoel bereikt is en we vanaf vandaag 3 dagen niks gaan doen.

We zijn dus deze morgen aangekomen in Bari, Italie. Op het dek genoten we nog van de laatste dobberingen en uitzichten. We gingen aan wal, maar wisten niet goed waar naartoe. We liepen uiteraard weer even de verkeerde richting uit, maar we vonden dan toch onze weg naar de binnenstad. We begonnen een zoektocht naar eten en internet. Na wat rondvragen en een lading Italiaans over ons dak, vonden we deze noodzaken. We blogden wat en zochten mogelijkheden op om terug in Belgie te geraken.
Felix vond wat goedkope vluchten en we gingen deze boeken in de luchthaven. Na een dolle busrit met een luchthavenbusje (terwijl we ook een normale lijnbus konden pakken, maar onwetendheid is een grote boosdoener), kwamen we aan in de luchthaven, maar daar hadden ze voor ons enkel vluchten rond de 300 euro voor ons. Teleurgesteld namen we terug die kutbus van 4,30 euro naar de stad.

Volgend alternatief: een trein. Een infoman van de trein zocht voor ons een traject naar Belgie. Het traject liep van Bari naar Milaan, van Milaan naar Zurich en van Zurich naar Brussel. De prijzen wist hij niet dus wij naar het ticketloket. Op de eerste 2 treinen kon de dame aan het loket een prijs plakken: 50 euro per trein (doenbaar), maar van Zurich naar Brussel wist ze het niet. Na kort overleg, wilden we het toch wagen een ticket te kopen op goed geluk. Bij een andere bediende vroegen we nog is naar de prijs van Zur. naar Bru. en hij gokte iets van een 100 euro. We annuleerden dus al snel onze bestelling. Ik vroeg nog achter bussen van Eurolines ofzo, maar daarop kreeg ik een verbaasde blik en enkele Italiaanse uitspattingen. Met hangende kopjes liepen we naar buiten.

We dachten dan maar om naar de camping te gaan die Felix op internet had gezien en daar op internet via msn iemand te vinden die met zijn creditkaart een goedkoop vliegticket voor ons kon bestellen. In een toerisme-infopuntje vroegen we een mapje en de weg naar de camping. Snugger als ik ben, onderbrak ik de campingshit en vroeg ik hier terug of er geen reisbussen naar Belgie reden van hieruit. De vrouw van de info wist het niet zo zeker, maar raadde ons aan ergens achter het station te gaan horen.

Wij er naartoe en na weer eerst de verkeerde richting te kiezen, vonden we uiteindelijk een busticketbestelbureau. Na onze eisen op het loket te hebben gegooid, kwam de bediende met volgend resultaat boven water: een bus voor 90 euro van Bari tot Luik. Vertrek 29/7 rond 13u, aankomst Luik 30/7 ook rond 13u. Een rit van 24 uur dus, maar voor ons het beste alternatief om voor Kerstmis thuis te zijn.

Nu konden we eindelijk gerustgesteld en zonder zorgen naar de camping. We waren kapot van al het geregel en ook van de weinige slaap op de boot. Plus heel deze frustrerende vertelling droegen we ook nog eens continu onze rugzak die we dan ook meermaals hebben vervloekt.

Met de bus geraakten we aan de camping. Het is hier trouwens blijkbaar de gewoonte om op elke hoek van de straat mekaar horendol te klaxoneren. Vooral de buschauffeurs zijn daarin kampioen. Maar wij genoten van het gebeuren en waren blij de camping te hebben bereikt. De receptionist van de camping (de enige neger van Italie) toonde ons waar we konden staan. De camping beschikt wel niet over internet, maar we liggen mooi met onze tent in de schaduw en de zee en een zwembadje zijn ter onzer beschikking.

We vroegen aan de Italiaanse neger de weg naar de supermarkt. Volgens hem 1 km van hier, in werkelijkheid zeker bijna 2 km en enkel de autostrade leidde tot het shoppingcenter waar de supernarkt zich bevond. De supermarkt was enorm groot. Ons gat viel open van verbazing, zoals Bosmans Jos het zou zeggen. We laaiden gretis ons mandje vol lekkers en gingen via de helse weg volgeladen terug naar de camping. We kookten nog een lekker potje rijst met oplossmaakversterkkers en patatjes met vlees en kaas in. Jawel, dat bestaat dus. Daarna vielen we als 2 bakstenen in slaap en konden we het hele gebeuren verwerken met de meest freaky dromen.

De volgende 2 dagen gaan we hier nog goed uitrusten, zwemmen, city-trippen en ons goed amuseren zoals het echte camping-boys betaamt. En bij deze bedankt voor het volgen van onze avonturen en hopelijk hebben ze je een beetje kunnen inspireren om zelf ook eens op een alternatieve en avontuurlijke wijze te reizen.
(JL)


A je to!
Felix en Joris

dag19 25/7: Bar (Crna Gora / Црна Гора = Montenegro)

We werden in ons tentje, na een redelijk goede nachtrust, gewekt door de overactieve Ilija en Eva Luna. Ze kropen meteen bij ons in de tent en kwamen ons op een vriendelijke manier wekken. We kregen een broodontbijtje aangeboden met kaas, vlees en tomaatjes uit de tuin. Na het ontbijt kregen we nog een zak met kerstomaten en vervolgens bracht Slavko ons met zijn wagen tot vlak voor de grens van Montenegro.

Toen we goed en wel afscheid hadden genomen kwam er een taxi aangereden en die hebben we dan ook tegengehouden. We vroegen naar de prijs om ons tot in Bar te brengen, maar dit sloeg dik tegen (90 euro ongeveer). We vroegen hem dan maar om ons af te zetten aan het busstation waar er ook bussen rijden richting Bar.

De taxichauffeur was een vriendelijke en jonge man, die ook graag een babbeltje deed.

Aan de grens van Montenegro moesten we van de grenspolitie uitstappen en onze rugzakken uitladen. Ik stond met een glimlach op mijn gezicht toe te kijken op de 'lachwekkende situatie', maar de flikken vonden dat minder grappig. Mijn t-shirt van buurman en buurman daarentegen vonden ze geweldig.

Uiteindelijk mochten we verder rijden. Aan het busstation namen we de bus richting Bar, We hadden echter geen euro's meer op zak, dus spraken we af om te betalen als we in Bar aankwamen. De bussen zaten propvol en de wegen begonnen te overstromen door de plotse regenval die kwam aanzetten.

Bij aankomst in Bar begon ik dan maar aan de tocht richting centrum, en richting bankomat. Onze rugzakken moesten in de bus blijven, zodat we er niet vandoor zouden gaan. Uiteindelijk werd dit zaakje opgelost en konden we ons neerzetten op een plaatselijk terras.

Hier leenden we nog even onze Europakaart uit aan een Braziliaan, die totaal niet meer wist waar hij ergens zat. Hij begon de kaart over te tekenen, tot Joris de geniale opmerking gaf dat hij er ook gewoon een foto van kon maken.

Na onze medemens geholpen te hebben was het tijd om aan onszelf te denken. We gingen dan ook op zoek naar een eetgelegenheid in het centrum. Joris bestelde een soort pitaschotel en ik een pizza.

Natuurlijk kunnen we onze fans ook niet in de steek laten: na het eten was het tijd voor een internetcafé om onze blogachterstand in te halen. Enkele plaatselijke straatjongeren brachten ons ter plaatse. 2 uurtjes internet en een goede werkverdeling bleken zeer effectief te zijn.

Om onze dag in schoonheid af te sluiten gingen we vervolgens richting haven om onze boot richting Griekenland te zoeken. Na een bizar gesprek tussen mezelf en de loketbediende bleek echter dat er geen boten naar Griekenland varen vanuit Bar, enkel naar Italie. Wij dus dik in de problemen.

Na enkele snelle beslissingen (de laatste boot in 2 dagen tijd ging namelijk in een half uur vertrekken), besloten we dan maar om onze reisroute nogmaals aan te passen en als eindbestemming Bari in Italie te nemen.

We bestelden snel ons ticket en gingen aan boord.

Op het dek hebben we op melancholische wijze de Balkanregio vaarwel gezegd door de lichtjes van de kust steeds kleiner te zien worden. Ten slotte legden we ons in de boot te slape na enkele bugs bunny-filmpjes te hebben gezien.

(FL)

dag18 24/7: Mikulići (Republika Hrvatska = Kroatië)

Toen we onze ogen openden op de camping waren we een beetje slechtgezind op onszelf. Het terrein waar we stonden was namelijk bijna volledig beschaduwd, behalve uiteraard het plekje waar onze tent stond. We werden dus opnieuw veel te vroeg gewekt door de zon en besloten dan maar om op ons gemak op te staan en te douchen e.d.

Vervolgens begaven we ons naar de receptie om uit te checken. Hier stond ons echter nog een verrassing te wachten. Ze vonden namelijk onze identiteitskaarten niet meer terug. Wij kregen het al een beetje op ons zenuwen, want zonder pas zo ver van huis is niet echt ideaal. Na een dik half uur zoeken werden onze kaarten echter teruggevonden en konden we onze reis vervolgen. We namen de bus richting grote baan. (Autostrades hebben we al een tijdje niet meer ter onze beschikking.) En daar probeerden we opnieuw een lift te versieren. Opnieuw echter zonder succes. We besloten dan maar onze reis te vervolgen met de bus. Voor een goede 3 euro konden we namelijk een stuk dichter bij de grens met Montenegro geraken en dat leek ons dus een vrij goed idee. Na een behoorlijke rit kwamen we spijtig genoeg aan in het meest dode stadje dat we ooit gezien hebben, namelijk Molunat. Een lift te pakken krijgen leek ons hier dan ook vrij onmogelijk en er zat niets anders op dan te voet de weg terug te wandelen tot aan de grote baan.
Spijtig genoeg was het alweer snikheet en er was langs de weg ook niets schaduw te vinden. Na enkele minuten waren we dan ook doorweekt van het zweet en de wanhoop nabij. (Het was ook continu bergop!) Na een fikse klim van ongeveer 8km (met rugzak) en geen enkele auto die wilde stoppen voor twee stervende jongemannen, kregen we plots een man in het oog die zich klaarmaakte om met de auto te vertrekken. Joris kon hem nog net op tijd aanspreken vooraleer de man doorreed en legde onze situatie uit. We kregen vervolgens te horen dat we de hele tijd al de verkeerde richting uitgingen en alles dus eigenlijk voor niets was. We wilden net ons ongeluk uitroepen en aan een zelfmoordsessie beginnen, toen de man vroeg van waar we afkomstig waren. Toen hij hoorde dat we in België woonden, nam het lot een wel zeer onverwachte wending. Hij (Slavko) was namelijk getrouwd met een Nederlandse (Rinke), en ze woonden hier in Mikulići met hun twee kindjes (Ilija en Eva Luna). We werden uitgenodigd op de koffie (lees: bier, Rakija, pasta enz...) en we hadden een gezellige babbel.

Al snel werd het donker en we besloten dan maar te blijven slapen. In de tuin konden we ons tentje opzetten. Tijdens onze avondgesprekken kwam onze reisroute natuurlijk ook ter sprake. Ook zij raadden ons af om door Albanië te liften. Na veel gediscussieer en nadenkerij besloten we onze route dan ook aan te passen. We zouden nog verder gaan tot in Bar en van daaruit een boot nemen tot Kerkira (een Grieks eilandje). Dan konden we toch nog (op tijd) in Griekenland geraken.
(FL)

dag17 23/7: Dubrovnik (Republika Hrvatska = Kroatië)

`s Morgens vroeg begonnen we weer opnieuw, met onze meest positieve ingesteldheid, aan een nieuwe liftdag, maar zoals we ondertussen al hadden gemerkt is het in deze regio absoluut niet eenvoudig om een lift te pakken te krijgen. Gelukkig wint de aanhouder altijd, want na een tijdje depressief te worden van het liften kwam er plots een meneer op ons af. Hij maakte ons duidelijk dat hij ons een lift wilde geven naar een betere liftplek. Al snel bleek dat deze man een buschauffeur was en we gratis konden meerijden.
We werden gedropt langs een superdrukke baan waar we wederom geen lift te pakken kregen. We besloten dan maar om in de verzengende hitte te voet wat verder te stappen tot een rustigere plek.
Uiteindelijk vonden we zo`n plek, maar ook hier duurde het zeer lang vooraleer we een lift te pakken kregen. We hadden hier gelukkig wel een klein stukje schaduw zodat we om beurten wat konden afkoelen. Ook hadden we het gezelschap van een oude hond die het precies wel aangenaam vond om mensen in de buurt te hebben. Na lang wachten kregen we dus toch nog een lift aangeboden van een jongedame. Zij bracht ons naar een tankstation. (Niet zoveel verder, maar toch). Hier hebben we in de winkel een klein balletje gekocht en zijn we vervolgens even in de prachtige Kroatische zee gedoken om wat af te koelen.

Na onze zwempartij hadden we iets meer geluk. Een man bood ons een lift aan van ongeveer 120km. Onderweg kregen we nog een drankje aangeboden, maar voor ons werd het steeds moeilijker om de ogen open te houden. Ook het feit dat de man geen Engels sprak zorgde voor veel slaapgelegenheid.
Uiteindelijk werden we afgezet aan een tankstation. Ook hier moesten we weer zeer lang wachten. Kroatië is absoluut niet liftvriendelijk.
Na een tijdje stopte er een auto. Overduidelijk niet voor ons, maar ik besloot hen toch aan te spreken, je weet maar nooit. En inderdaad. Ze, een advocaat en haar vriendin + hond, vertelden ons dat ze iets gingen drinken, maar als we er nog zouden staan als ze terugkwamen konden we wel mee tot in Dubrovnik. Eindelijk succes!
Zoals je al voelt aankomen stonden we er nog steeds na hun drankje en kregen we ook de beloofde lift. Deze rit was echter niet echt aangenaam te noemen. De hond, die mee op de achterbank zat, kwijlde onze benen onder, hijgde in onze nek en bedolf ons onder de vachtharen.

Ook de muziek was niet echt geweldig te noemen, maar we gingen vooruit, dus we waren `blij´. In Dubrovnik bracht de vriendin van de chauffeuse ons nog naar een plaatselijke camping (na een korte citytour by night), alwaar we ons tentje opstelden en ons verfristen met een welverdiende douche.
(FL)

dag16 22/7: Split (Republika Hrvatska = Kroatië)

We begonnen vandaag direct weer te liften. De grietjes waren natuurlijk als eerste weg en een goed uur later kregen we een korte lift naar een betere uitvalsbasis naar Split. We stonden voor uren te liften in de blakke zon en kregen uiteindelijk nog een paar pietluttige liftjes steeds verder de autostrade op.
Met een hangend hoofd liepen we over de pechstrook met ons bordje nochalant achter onze rug tot plots een vrachtwagen voor ons uitreed en stopte op de pechstrook. Heel voorzichtig liepen we er naartoe en hoera hij stopte voor ons.

Het was een zeer vriendelijk chauffeur. Hij had maar 1 plaats, maar ik mocht plaatsnemen op het bedje achterin. De man kon geen Engels, maar was wel een goed verstaander. Hij reageerde steeds alsof hij wist wat we vertelden.
We rookten gesapig tezamen een sigaretje en genoten van onze machtspositie op de weg en het prachtige landschap rondom ons.

Onderweg stopte de man om iets te eten en trakteerde ons daarbij ook op een menu naar keuze. De dialogen waren beperkt, maar met hier en daar een glimlach konden we onze tevredenheid en waardering toch uitten. Die laatste zin klonk misschien wat gay, maar soit. Toen we terug naar de truck gingen, bood hij melk aan. We waren verbaasd tot hij plots zijn container opende en er een karrenvracht melk te voorschijn kwam. We kregen elks een bus heerlijk frisse melk en zetten onze tocht verder.

Onderweg belde de trucker naar zijn vrouw ofzo zodat zij in gebrekkig Engels kon duidelijk maken of we geen kaartje wilden sturen als we goed aangkomen waren. Voor ons een kleine moeite natuurlijk, maar voor de trucker een wereld van verschil. Uiteindelijk werden we afgezet op een splitsing op de autostrade. We begonnen uiteraard daar direct terug te liften, zonder succes.

De enige auto die stopte was een flikkenwagen die ons vriendlijk, maar toch kordaat vroeg de autostrade te verlaten. Dat deden we dan ook en liepen de afrit af. We kwamen aan in een industriepark waar geen tankstation te vinden was. Ik zag een wel een hotel staan en ging er horen voor de prijs. Helaas was het hotel volgeboekt, maar assertief als ik ben, vroeg ik direct aan de receptionist of er geen tankstation in de buurt was. Het lot was ons ineens terug zeer gunstig want voor ik het goed besefte vertelde de receptionist: hier is er geen in de buurt, maar mijn shift zit er nu op en ik kan jullie wel aan een tankstation droppen richting Dubrovnik (waar we heen moesten). Hoera, dacht ik bij mezelf en we stapten in zijn auto. Zonder zijn hotelkostuum zagen we dat hij nog een jonge snaak was van 23 en hij graag uitpakte met zijn snelle auto.

We lieten hem maar in zijn nopjes en lieten hem vertellen hoe hard het leven voor hem niet was als jonge kerel met het vinden van werk en het hebben van weinig geld. Allemaal harde feiten, maar de vermoeidheid nam het over van medelijden. We sloegen onze tent op en gingen weer een Balkannacht in.
(JL)

dag15 21/7: Zagreb (2)

We begonnen de dag met een `heuse´ citytrip door Zagreb. We volgden een wandelroute uit een brochure en leerden zo een klein stukje geschiedenis en cultuur van Zagreb.

Ondertussen zochten we ook weer gedwee naar een ontbijt, maar zoals in Wenen, was er weer geen enkele deftige bakker te vinden. We aten dan maar weer een vuil droog broodje met verleberde kaas en hesp.

Terug in ons hostel speelden we nog een potje tafeltennis met als winnaar ondergetekende. Tegen het avondgloren begonnen we terug verder te liften. Maar we geraakten niet verder dan het eerste tankstation op een opritnetwerk aan de autostrade. We ontmoetten daar 2 Estse meisjes die ook aan het hitchhiken waren. Zij waren op weg terug op weg naar Estland, maar omdat het al donker was gingen ze aan het tankstation blijven slapen. Nu voel je het waarschijnlijk al komen. Inderdaad, na een lange babbel en wat shit-chat, nodigden we ze uit in onze tent. Een orgie is er die nacht (jammer genoeg) niet van gekomen. Iedereen viel al snel in slaap. Maar slapen in het aura van een mooi meisje is toch ook al iets, denk ik dan.

(JL)

dag14 20/7: Zagreb (Republika Hrvatska = Kroatië)

Deze morgen waren we weer een beetje te laat uitgecheckt, maar we kregen gelukkig toch nog onze waarborg. Vermoeid en met een lichte hoofdpijn begonnen we nog wat te bloggen. We namen ook nog afscheid van Harmen, Vincent en Francis en gingen richting autostrade. Het was toch een tijdje wandelen en ik werd mottiger met de moment. We namen dan maar ergens een bus die ons ongeveer aan de autostrade afzette. Na de busrit, moest ik toch eventjes mijn maag via de bovenleiding ledigen en zo kon ik er weer effe tegenaan.

Het liften zat vandaag niet mee. Het was ontzettend druk, maar niemand vond het nodig om voor ons te stoppen. Na een goeie 2 uur zonder resultaat, had ik er echt geen zin meer in. Ik overtuigde Felix om via de trein naar Zagreb te gaan. Hij vond het uiteindelijk goed en met een bus geraakten we tot aan het station. Voor een 13 euro reed de trein ons naar Zagreb. Het was een aangename rit mede dankzij mijn topmuziek op de mp3.

2 conducteurs en 2 grensflikken later kwamen we aan in Zagreb. In het treinstation vonden we een folder van een hostel en met een tram kwamen we tot hier. Na een zelfbereide maaltijd (ravioli en erwtjes), gingen we nog naar het Kaufland wat pintjes en chipkes kopen om hier de avond in schoonheid te beindigen.
(JL)

dag13 19/7: Ljubljana (Republika Slovenija)

Bij ons gastgezinnetje was het fijn vertoeven. Na een goede nachtrust in hun caravan, werden we uitgenodigd aan de ontbijttafel. De keuzemogelijkheden waren redelijk groot: meloen, verschillende kazen, advocado-sla, granenbroodjes, championnenboter, fruitsap, ... De vader las iets voor uit een bijbelkalender en na een kort gebedje, konden we aan onze energie-boost beginnen. Onze blog kwam ter sprake en al gauw zaten de kinderen des huizes er op te surfen. We babbelden nog even en hulpvaardig als ik ben, hielp ik de moeder mee afruimen. Als dank kreeg ik een bus fruitsap en broodjes mee. Ondertussen kreeg de vader telefoon van zijn baas en wist hij naar waar hij moest rijden. Ondertussen was ik in een pingpongduel verzeild geraakt met een van de kids. Er was wel geen netje aanwezig en de wind blies hevig, maar dat maakte de spelvreugde niet minder groot. Ook de vader nam het tegen mij op. Ik kreeg nu iets meer ballen terug en het niveau reikte hoge toppen.

Na deze familiale bezigheden, besloot de paps te vertrekken. Ik nam eerst nog een familiefoto met Felix als adoptiekind en we vertrokken.

Hij reed tot in Leibnitz vlak tegen de grens van Slovenië. Niet veel later kregen we daar een lift aangeboden van een Sloveens gezin. We werden als het ware in de auto gepropt: ik met een reistas van de dochter op mijn schoot, de zoon vanvoor met mijn rugzak. Onderweg stopten we even voor een koffie en zo konden mijn platgedrukte beentjes weer in de plooi vallen, maar even later werden ze weer verpletterd voor een dik uur.

We werden afgezet vlak voor een hostel in Ljubljana. We gingen er naar binnen, maar de prijs sloeg een beetje tegen. Ze waren wel zo vriendelijk om voor ons naar een ander hostel te bellen. Het werd H2ostel, want zo heette het. In dat hostel was het 8 euro goedkoper en de ligging was zelfs beter. Nu we ons hadden geinstalleerd, trokken we eventjes de stad in. Op een klein pleintje zagen we een straatartiest zich voorbereiden op een show en we besloten deze af te wachten. Uiteindelijk was het veel blabla en weinig spectakel. Het hoogtepunt was wel even de moeite: jongeleren met een mes, fakkel en ontstopper al balancerend op een lint dat werd strak gehouden door 6 mannen uit het publiek. We bezochten ook even het kasteel, maar om in de hoogste toren te geraken, moesten we betalen en dat vonden we maar afzetterij en we gingen dan maar terug naar het hostel.


In het hostel leerden we al snel enkele Hollanders kennen en wat later werden we ook uitgenodigd op de koffie (lees: cocktail en bier) bij 2 Britse grietjes en 2 Australische kerels. Iedereen was zeer joviaal en algauw besloten we met zijn allen, op aanraden van een Australiër, naar een alternatieve underground scene te gaan. We verwachtten ons aan het ergste, maar daar aangekomen, viel het best nog mee. Het had eerder iets weg van een vervallen jeugdhuis dan van een dampende kelder waar we eerst aan dachten.

We dronken de ene pint na de andere en amuseerden ons rot. Het was een mengelmoes van nationaliteiten en de sfeer zat super.

De ene werd al sneller zatter dan de andere en de conversaties werden meer en meer absurder. Terwijl Harmen (Hollander) foto´s stond te trekken van straatstenen, was Liam (Australiër) honingjenever aan het bestellen en Vincent (Hollander) vroeg zich af wat er in Engeland eigenlijk te zien viel tot ergernis van de Britten. Het werd een avond vol jolijt en moe maar bezopen kropen we ons bed in.
(JL)

dag12 18/7: Köningsdorf (Republik Österreich)

Derde keer slechte keer. Door het onweer was alles vrij sterk afgekoeld en het gevolg hiervan was dat we supergoed geslapen hebben. (Joris misschien iets minder comfortabel (zijn bed was namelijk kapot)). Spijtig genoeg sliepen we net iets te lang. Onze check-out-time was namelijk om 10u, maar ik opende mijn ogen pas rond 20 voor elf. Snel maakte ik Joris wakker en vervolgens begonnen we aan het opruimen van de kamer. rond 10 na 11 waren we ongeveer klaar en werd er op de deur geklopt. De man van de receptie kwam ons vriendelijk meedelen dat we al veel te laat waren om uit te checken, maar dat het nog in orde was. Hadden wij even geluk!

Na dit check-out-moment begonnen we stilaan een hongertje te krijgen, dus trokken we de stad in om te eten en om in een keer ook de stad te bekijken. Spijtig genoeg was het zondag en kennen ze in Wenen het concept ´bakker` niet. Dus we konden nergens iets vinden om een lekker ontbijtje te consumeren. Uiteindelijk zijn we dan maar ondergronds in een metrocafe iets gaan eten en drinken. Niet echt een superkwaliteitsvol ontbijt, maar het kon er mee door.

Nu restte ons enkel nog om Wenen te verkennen als de toeristen die we zijn. Enkele kerken, een gigantisch paleis-achtig iets, als we ons niet vergissen is het dat van Sissi geweest, en een hoop veel te dure cafes waren het resultaat van onze tocht. Verder bekeken we ook nog enkele straatartiesten.

Plots begon het vrij koud te worden en zeer zacht te druppelen. Voor ons dus het signaal om terug richting hostel te gaan. In het hostel zocht ik nog even naar de beste plek om ons liftavontuur verder te zetten en na de nodige ontspanning gingen we weer op weg.

Kort bij onze liftplaats zagen we plots een aanbieding. Schnitzel met frieten en cola voor 5,99 euro. Een aanbod dat we niet konden weerstaan en dat ons zeer goed heeft gesmaakt!

Op onze liftplek moesten we toch even wachten op een lift. Joris nam de eerste ´shift´ maar na een half uurtje besloot hij een pakje sigaretten te gaan kopen in het tankstation waar we stonden. Nog geen minuut later had ik beet. Dus ik liep snel naar het winkeltje om Joris te gaan halen. Onze chauffeur kon ons voor enkele kilometers richting Graz brengen. Onze avondtrip was begonnen!

Op de parking, waar we werden afgezet, kregen we opnieuw een vrij korte lift aangeboden, tot aan het volgende tankstation. Alle beetjes helpen, dus ook deze keer stapten we dankbaar in. Onze chauffeur was eerder een vreemde kerel. Op het eerste zicht iemand die gewoon graag een babbel heeft en ons aanmoedigde om gewoon onszelf te zijn en trots te zijn op ons karakter e.d., maar het duurde echter niet lang of hij begon plots te vertellen over zichzelf. Dat hij een soort Sjamaan was en dat wij de nieuwe generatie zijn die de wereld gaat redden. Hij had hier een hele theorie voor die ons nogal vergezocht en ongegrond in de oren klonk, maar we bleven vriendelijk en stelden enkele bijvragen om hem gelukkig te houden, zodat hij ons niet zou omtoveren in een stel kikkers ofzo. Op het tankstation aangekomen gaf hij ons als ´afscheidsgeschenk´ nog een flesje water dat hij zelf had gezuiverd. Het klonk ons nogal verdacht en we gooiden het dan ook snel weg.

Tot slot besloten we nog even te proberen een laatste lift te pakken te krijgen, want op zich was Graz echt niet zo overdreven ver verwijderd van Wenen, dus als einddoel zou dat toch moeten lukken vond ik. Het begon echter vrij fris te worden en we begonnen de moed stilaan te verliezen. Er stond namelijk amper volk op de parking.

Net op het moment dat we besloten een kampeerplaats te gaan zoeken, kwam er een jong kereltje naar ons toegelopen en hij vroeg ons waar we naartoe wilden. We probeerden ongeveer duidelijk te maken wat onze plannen waren, maar alles bleef voor ons voorlopig nog vrij onduidelijk. Toch begrepen we dat ze nog een stukje in de richting van Graz reden en daar gingen overnachten. Graz was al wat we moesten horen om overtuigd te raken en we stapten in het familiebusje. Onderweg probeerden we nog uit te vissen waar ze de volgende dag heen zouden rijden, maar de chauffeur, de vader van het gezin, wist dit nog niet, omdat hij hiervoor eerst met zijn baas moest bellen. We hoopten dus maar op een bestemming richting Slovenië.

Toen we bij hen thuis aankwamen kregen we als slaapplaats een stacaravan aangeboden. Dit was voor ons vrij ideaal en verzekerde ons een goede nachtrust.

(FL)

dag11 17/7: Wien (Republik Österreich)

Onze dag begon opnieuw vrij gehaast doordat we weer vrij kort wakker werden voor de deadline van het uitchecken. We haalden dan ook snel de lakens van onze bedden en brachten vervolgens onze sleutel naar beneden. ('uitchecken' dus). Nadat we onze waarborg terugkregen gingen we nog even douchen op de kamers en op ons gemak genieten van een ontbijtje dat we de dag ervoor hadden aangekocht in de plaatselijke SUPERmarkt. Joris was niet echt tevreden over de kwaliteit van de kaas, die volgens mijn bescheiden mening nochtans best in orde was, maar hij had zelf ook nog een doosje krabsla, dus uiteindelijk konden we beiden deftig ontbijten.
Na ons ontbijtje vonden we dat het toch nodig was om Bratislava eens te verkennen. We keken hier een beetje tegen op, want het was snikheet en we hebben al zoveel steden bezocht. We besloten dan maar om naar het grootste monument-achtig-ding te gaan kijken, namelijk de burcht van Bratislava. De beklimming was moordend in de hitte, maar het uitzicht was dan weer vrij sprookjesachtig.

Na dit toeristische gedrag gingen we opnieuw naar ons hostel om onze bagage op te halen en stilaan richting Wenen te vertrekken. Bratislava was toch niet zo groot en hadden we dus voor het grootste gedeelte al gezien door een paar keer heen en weer te wandelen.

Kort bij de opritten van de autostrades stelden we ons strategisch op om onze lift te verkrijgen naar het mooie Wenen, dat op zich helemaal niet zo ver verwijderd ligt van Bratislava.
Na toch wel eventjes geduld stopte er een man met zijn kleine dochtertje. Hij kon ons een lift geven tot aan de Oostenrijkse grens, zodat we daar enkel auto's zouden tegenkomen die richting Wenen reden. Het klonk ons goed in de oren, en als lifter kan je ook niet al te veel eisen stellen, dus gingen we op zijn aanbod in. Aan de grenspost duurde het echter vrij tot zeer lang vooraleer er een wagen wilde stoppen. Uiteindelijk kregen we toch een lift van twee Turken in een BMW die niet van hen was. (En dan zeggen ze dat vooroordelen niet kloppen ;)) De ene Turk was zeer joviaal en barstte ook vrij vaak uit in een soort van bulderlach. De andere daarentegen was vrij stil en kwam soms wat agressief over. Deze twee mannen konden ons een lift geven tot op een half uurtje van Wenen met de trein. Opnieuw konden we niet al te veel eisen en het leek ons beter dan niets, dus we stapten in.
Onderweg stopten we nog even aan een gokcafe, waar beide Turken even hun kans gingen wagen. Of ze al dan niet iets gewonnen hebben weten we niet.
De rit was vrij hectisch en voornamelijk langs nogal verlaten landweggetjes. De Turken reden een keer tot 200km/u, tot groot jolijt van onze bulderende Turk.
Uiteindelijk kwamen we dan aan bij het station in Gänserndorf. Daar bestelde onze Turkse vrienden nog mee onze treintickets en vervolgens gingen zij terug richting huis.

Na nogmaals een half uur te wachten kwam uiteindelijk onze trein opdagen. Na onze treinrit volgde nog een tramrit en tenslotte kwamen we dan toch nog uit in het centrum van Wenen vooraleer het donker werd.
Gelukkig had ik op voorhand reeds gereserveerd in een hostel en konden we dus vrij vlot inchecken. Na beiden een douche te nemen deden we nog een kleine klederwas en vervolgens wilden we in de stad iets gaan eten. Ondertussen was het echter beginnen onweren, maar daar trokken wij ons niets van aan. Door de regen gingen we naar een kebabzaak en na die kleine maaltijd keerden we, nog steeds door de regen, terug naar ons hostel om rustig wat tv te kijken en te genieten van een rustige onwederige avond.
(FL)

dag10 16/7: Bratislava (Slovakia)

Doordat we zo 'supercomfortabel' lagen in onze tent werden we 's morgens ook vrij snel wakker. Na het opruimen van onze tent gingen we ons Tsjechisch geld opdoen in het tankstation ter ontbijt. Daar bleven we een goede 2 uurtjes bekomen van een rotnacht, om onze elektrische toestellen op te laden. (gsm, fototoestel) Ook bespraken we onze te volgen tactiek voor wanneer de toestellen opgeladen waren.

We besloten opnieuw om ons op te splitsen, want dit bleek al eens eerder veel effectiever te zijn. Na even te liften merkten we echter dat we op een vrij dun bezochte parking stonden. Het liften verliep dus iets minder vlot dan eerst gehoopt. Maar de volhouder wint! Ik kreeg uiteindelijk een lift te pakken van een truckchauffeur die me gerust in het centrum van Bratislava wilde afzetten. Hij was zelf een Slovaak en sprak geen Engels. De conversaties liepen dus niet zo vlot als gehoopt. Gelukkig kende hij een weinig Duits en konden we ons op die manier (en met de nodige gebaren) aan elkaar verstaanbaar maken. Ik kreeg van hem ook nog een schildje van Slovakije dat hij lostrok van de voorruit van zijn truck. (wel nog eens goed opzoeken wat er juist opstaat vooraleer ik ermee ten toon loop, want wie weet welke extremistische betekenis heeft het schildje hier misschien). Ten slotte werd ik afgezet aan een tankstation vlak naast het centrum van Bratislava.

Ondertussen had Joris ook nog een lift gekregen van een plaatselijke, nationale volleybal-speler. Deze was met de auto (Volkswagen Passat) en daardoor dus ook veel sneller dan mijn truck. Gelukkig was ik al een stuk vroeger vertrokken dan Joris, zodat we ongeveer samen aankwamen.
Ook Joris werd aan het tankstation waar ik stond afgezet. (Dankzij het doorsturen van de wegbeschrijving.)

Vervolgens trokken we de stad in op zoek naar ons hostel, waar we opnieuw over (vrij traag, maar gratis) internet beschikken.
(FL)

De sfeer in het hostel was zeer gemoedelijk, maar de accomodatie viel wat tegen: traag internet, overstroomde badkamers, vuile bedden, ... Enkel de schoonheid van het meisje aan de receptie maakte van dit hostel een fijn vertoevend oord. We organiseerden ons in de kamer en maakte kennis met een Fransman, die heel wat te vragen en te zeggen had over de meest onzinnige onderwerpen: dat de receptie elke dag veel bussen shampoo vindt, dat hij in Luik was geweest, dat hij zijn handdoek niet meer vond, ... We probeerden ook wat te bloggen, maar het internet wilde niet echt mee en het gekweel van enkele Hollanders maakte het er niet beter op. We gingen dan maar eens een tochtje maken in de stad, maar meer dan een blokje rond zat er niet meer in. Als laatste krachtinspanning sleepten we onszelf verder naar de plaatselijke supermarkt en hamsterden wat bier en ontbijt bij elkaar. Op het terrasje van het hostel legden we nog een kaartje en dronken van ons bier. We waren beiden vrij moe en maakten plannen om te gaan slapen. Felix trok al naar de kamer en ik ging nog even aan de voordeur mijn laatste nicotineshotje van de dag plegen. Tot plots er een gesprek op gang kwam tussen verschillende nationaliteiten. Ik mengde mij al gauw in het gesprek en verhoogde ondertussen mijn nicotineboost. Ik verwittigde Felix dat het hier gezellig aan het worden was en hij kwam naar beneden met de resten van onze biervoorraad. Er werd nog lustig gekeuveld bij saf en pint. De praatgasten waren 2 Braziliaanse meisje (zegt al genoeg), een Duits bevriend koppeltje en nog enkel zatte klojo`s die zich soms van gesprekskring vergisten. Voor de zoveelste keer ging ons hitchhike-verhaal de ronde en we kregen iedereen aan onze lippen gehangen en gingen even later met een heldenstatus naar bed.
(JL)

dag9 15/7: Břeclav (Česká republika)

Deze nacht was het iets frisser dan we gewoon waren (nog steeds zeer warm, maar toch frisser). Het was voor ons dan ook niet verwonderlijk dat we pas rond half 11 wakker werden. We hadden ons nochtans voorgenomen om op tijd uit de veren te zijn om Praag te bezichtigen, oeps. Een ander stress-punt was dat we voor 11 uur uitgecheckt moesten zijn, anders moesten we voor de volgende nacht ook nog bijbetalen. Met de nodige haast is dit echter allemaal nog in orde gekomen. Onze bagage mochten we nog laten staan in het bagagehok, dus dat was ook zeer handig.

Op onze tocht door Praag begonnen we met voorbij het Nationale Museum te wandelen en langs een mooi standbeeld van een paardje.

Ons volgende doel was het kasteel van Praag, helemaal aan de andere kant van het centrum.
Op onze tocht hier naartoe kwamen we nog langs een plaatselijk marktje. Ik kocht een trosje druiven voor onderweg en Joris kocht toen ook nog een soort bessen-mengeling. Dit kleine tussendoortje gaf ons weer net voldoende kracht om de heuveltrappen te beklimmen die naar het kasteel leidden.

Op de vestingsmuren hadden we een mooi overzicht van Praag centrum en zagen we nogmaals dat het een mooie grote stad was. (Maar Berlijn is volgens ons toch nog een pak groter.)

Op ons plannetje zagen we nog enkele andere toeristische gebouwen afgebeeld en op onze route richting hostel liepen we hier nog even langs. We gingen ook enkele winkeltjes binnen en ikzelf kocht in zo een winkeltje een plaatselijk t-shirt.
Er waren ook zeer veel speelgoedwinkeltjes en in een winkeltje - dat beweerde het grootste speelgoedwinkeltje van Praag te zijn - kochten Joris en ik ook nog een t-shirt van onze grote idolen 'Buurman en Buurman', een Tsjechisch poppenfilmpje dat ook op de Nederlandse zender werd gedraaid. Het duurde echter wel zeer lang vooraleer we konden besluiten welk ontwerp we zouden nemen. Uiteindelijk werd de knoop dan toch nog doorgehakt en konden we onze tocht verderzetten.
We passeerden ook nog een Subway (De broodjeszaak, niet de metro) en daar aten we nog een broodje.
Tot slot besloten we nog een stella te drinken op een terrasje in de buurt, om dan uiteindelijk terug te keren naar ons hostel, waar we, zoals je al wel gemerkt zult hebben, ook nog op het internet konden om onze blog aan te vullen.

(FL)

We verlieten het hostel en gingen aan de oprit van BRNO staan. Na amper 5 minuutjes wachten kregen we een lift van 2 Tjechische homies. Het was een helse rit. Om de zoveel tijd stonden we gewoon stil op de autostrade door werkzaamheden en accidenten. Onderweg stopten we eventjes om wat te eten en werden we aangevallen door een bende vliegende reuzenkevers. Uiteindelijk na 3 uur onderweg te zijn en maar 200km op de teller, kwamen we aan in Břeclav. Het was ondertussen ook al donker geworden. Na nog een korte babbel met de jonge chauffeur en na het uitwisselen van facebookshit, legden Felix en ik nog een kaartje met een Stella in de hand.

Het begon ineens wat te regenen en het was dus tijd om onze tent boven te halen. Er was wel 1 probleem: het enige deftige plekje voor onze tent werd in de gaten gehouden door de politie. We hoopten dat ze snel verdwenen, maar niets was minder waar. We zagen ons verplicht om elders op een helling te gaan liggen. Na een gevecht op leven en dood met de klotigste muggen allertijden, was onze tent instapklaar. Het slapen bleef beperkt tot dat van een haas.
(JL)

dag8 14/7: Praha (Česká republika)

Na een goede nachtrust, maar met een bezweet lichaam gingen we terug aan het werk. We besloten het deze keer anders aan te pakken. Vermits de meeste truckchauffeurs maar 1 persoon willen meenemen, lieten we ons apart vervoeren. Ik zorgde voor een vrachtwagen voor Felix en een uur later had ik er ook 1 te pakken. Zo geraakten we beide in Praag. Onze chauffeurs waren vrij sociaal en probeerden hun beste Engels boven te halen.

Na heel wat over en weer ge`sms vonden we elkaar terug in een metrostel in Praag. Moe maar tevreden gingen we op hosteljacht. Na 3 njets, vonden we een plaatsje in hostel-centre. We kunnen hier gebruik maken van gratis internet en onze blog dus nog is helemaal up-to-date maken.
(JL)

's Avonds gingen we ook nog eens even de cafeetjes bezoeken om eens te proeven van het plaatselijke bier. Tot onze grote vreugde merkten we al snel een cafe op waar ze stella schonken. Maar toen we ter plaatse kwamen werd ons meegedeeld dat de bar ging sluiten, pech gehad dus.
Gelukkig zagen we iets verderop al een volgend uithangbord. Hier geen stella te bespeuren, maar wel een zeer gezellige sfeer. De barman was zelf zo zat als iets en vele gasten hadden ook problemen met op hun stoel te blijven zitten.

Wij hielden het daarentegen bij een bescheiden litertje bier en een babbel over vanalles en nog wat. Uiteindelijk kropen we rond 3-4 uur terug in ons bedje.
(FL)

dag7 13/7: Dresden (Bundesrepublik Deutschland)

Iedereen sliep eens goed uit en in shiften gingen onze Duitse vrienden naar hun eigen huis. Ludwig stelde voor om ons aan de autostrade richting Dresden af te zetten, maar eerst wilden we die t-shirt van gisteren gaan kopen. Dat liep niet zoals gepland, want we vonden die t-shirts nergens meer terug. We kochten dan maar nog is een 6-pack, deze keer voor de gastvrijheid van Ludwig. Daarna zette hij ons af aan de autostrade. Niet veel later kregen we een lift aangeboden van een doorsnee Duits gezinnetje naar een benzinestation op de autostrade richting Dresden/Praag. Daar kregen we een 2e lift van een vuurspuwer/tentenleverancier in een gezellig klein camionneke.

Hij zette ons af aan een iets groter station, maar daar hadden we minder succes. Na uren arbeiten werd het donker en haalden we nog is voor de 2e keer onze tent boven.
(JL)

dag6 12/7: Leipzig (2)

Ik was al vrij vroeg wakker vandaag (8u) door de ochtendzon die op mijn bed scheen. Ik ben dan nog even gaan rusten op een strandstoel in de tuin. Even later werd de rest wakker. Als ontbijt aten we wat toastjes. Daarna besloten we de was te doen: een deel in het wasmachien een ander deel met de hand. Wanneer de was goed op gang was gelopen, stelden onze Duitse metgezellen voor om naar een meer te gaan. Dat leek ons een topidee, aangezien het meer dan 38 graden was. Het water was dan ook zalig en we genoten met volle teugen. Voor de rest lieten we onszelf wat bruinbakken op het strand.

Na deze verfrissende ontspanning trokken we terug naar Ludwig`s huis. Hij vertelde ons onderweg dat Vincent (de jongen van de avond ervoor) ons mee had uitgenodigd op zijn verjaardags/tuinfeestje. Dat vonden we super en we voelden ons ook vereerd. We kochten snel nog een 6-pack voor hem en aten voor we vertrokken nog een McGangBang (een chickenburger tussen een cheeseburger). Een delicatesse binnen de clan van Ludwig. Tijdens het kopen van ons 6-pack, zagen we in een vitrine een t-shirt hangen met `I love Leipzig` op. Deze wilden we later misschien nog wel kopen omdat we ons tot nu toe al zeer goed geamuseerd hadden in de stad.
Bij Vincent aangekomen, maakten we al snel kennis met nog meer Duitse jugend. De gesprekken verliepen zeer vlot en de sfeer zat dan ook erg goed. Zelfs mijn mp3-speler mocht mede afgespeeld worden tijdens het feestgedruis.

Op de tafel verscheen er menig pizza, taart en bier. Het werd een zeer gezellige avond. Jammer genoeg moesten we al vrij vroeg naar huis met de laatste tram. Maar de avond was nog niet ten einde. Na een dolle tramrit en een groepsfoto, plasseerden we ons allen (Miriam, Maja, Markus en Paul) nog in de sofa van Ludwig.

We namen nog enkele spirituozen tot ons en wanneer iedereen zich in hogere sferen bevond, werd er nog heel wat afgelachen. Youtube werd welig misbruikt met het afspelen van de meest foute liedjes en filmpjes vooral door mijnentwege. Dat leidde tot ergernis, maar ook tot veel buldergelach van de rest. Niet veel later kreeg ik mijn klop en besloot ik beneden in de sofa te gaan crashen. De rest deed nog welig verder tot de vroege uurtjes.
(JL)

dag5 11/7: Leipzig (Bundesrepublik Deutschland)

Na het verkennen van Berlijn was het voor ons weer tijd om onze reis te vervolgen. Rond 11u namen we de metro om op die manier al uit het drukke stadscentrum te geraken. De man van onze hostelreceptie wees nog even de metrohalte op het plannetje aan waarvan hij dacht dat deze vlak bij de autostrade lag. Op goed geluk besloten we dan ook deze route uit te proberen.
Gelukkig had de receptionist gelijk en kwamen we vlak bij de oprit van de autostrade richting Leipzig uit. Na het zoeken naar de meest geschikte liftplaats, kregen we opnieuw vrij vlot een lift te pakken tot aan Leipzig.
Ditmaal was onze chauffeur een vrolijke, joviale man die graag babbelde en ons alles over zichzelf wilde vertellen. Terwijl Joris op de achterbank stilaan in een diepe slaap verzonk, was ik bijna de gehele rit continu met onze chauffeur aan de praat. Hij vertelde me dat hij de wagen waar we inzaten nog maar een week had (fiat) en hij wilde hem meteen even uittesten. Resultaat: "180 on the dashboard, that's ... 174 exactly (GPS). Not too bad for 75 horses."
De man bleef maar verder babbelen en toonde me ook nog enkele foto's van andere auto's die hij thuis had staan. Hij verzamelde namelijk mooie/snelle/antieke auto's.
Terwijl we rond de 170 km/u reden zocht hij naar zijn gsm om de foto's te tonen. Alsof dat nog niet spannend genoeg was wilde hij me ook per se zijn nieuwste aanwinst laten zien. Dit zocht hij in een plastic kaftje onder zijn stoel. Het was uiteindelijk een vrij mooie Amerikaanse wagen, maar het zwalpen op de autosnelweg had voor mij toch niet echt gehoeven.

Aangekomen in Leipzig, (Dikke omweg voor onze chauffeur, maar dat vond hij naar eigen zeggen absoluut geen probleem.) stapten we uit om onze gebruikelijke foto van de chauffeur te nemen. Jammer genoeg voor hem stootte hij zijn hoofd, nogal vrij hard, bij het sluiten van zijn koffer. Een bloedend hoofd was het gevolg. (Zichtbaar op de foto.)

We namen vervolgens de tram richting Leipzig centrum en dronken in het grote station (waar nog een heel winkelcentrum in verscholen lag) nog snel een cola en een red bull. Vervolgens gingen we op zoek naar het huis van Ludwig (De man die ons een lift gaf van Eindhoven tot Bochum).

Na enkele telefoontjes en een tram, kwamen we bij hem thuis aan. Miriam was ook aanwezig en samen met haar nog een nieuw gezicht: Maja. We maakten kennis, keken even naar de openingsshow voor de WK-finale op de tv en trokken toen naar de bar waar Ludwig die avond moest gaan werken. Op het terras konden we de match op groot scherm volgen. Een soort public viewing dus. Hoewel de kwaliteit van het scherm, dat bestond uit 9 kleinere schermen, niet echt optimaal was, was de sfeer zeer aangenaam. We aten op ons gemak een zeer lekkere schnitzel met frieten en na een half uurtje kregen we ook nog het gezelschap van twee andere Leipzig-mensen, namelijk Vincent en Philine (vrienden van Ludwig, Miriam en Maja). Ook met hen hadden we een fijne babbel.

Spijtig genoeg verpestte Spanje voor de 2e maal de sfeer door Nederland te verslaan met 1-0 tijdens de verlengingen. Maar dankzij onze sociale kwaliteiten en enkele domme spelletjes als 'Black Magic', 'Het Magische Vierkant' en 'I'm not thinking about myself' werd het toch een zeer gezellige avond. Vooraleer we terug naar huis gingen, reden we eerst nog even langs de bezienswaardigheden in het centrum ('Leipzig by night') en tenslotte kropen we dan moe, maar zeer tevreden in ons bedje.
(FL)

dag4 10/7: Berlin (3)

We verlieten hostel Helter Skelter, namen nog afscheid van het Zuid-Afrikaanse koppel en trokken naar het volgende hostel: Berlin City. Na het inchecken liepen we onze neus achterna in de stad. We passeerden een supermarkt waar we ons te goed deden aan dranken en versnaperingen, maar ik kocht er ook een tekenpincet en Felix vond er zelfs schoenen voor een prijsje van 5 euro. Ikzelf had dringend ook nog schoenen nodig. Mijn voeten brandden van de vele steentjes die langs alle kanten mijn schoenen binnenstroomden. Niet veel later vond ik een schoenenwinkel en de rest is geschiedenis.
Onze volgende koop wordt ongetwijfeld een fotocamera, want foto´s trekken zonder te zien wat je trekt is echt geen pleziertje.

Eerst moesten we terug naar het hostel om onze bagage van het berghok naar de kamer te brengen. Felix had het plan om erna naar een of andere boekwinkel te gaan om daar een exclusief onbekend deel van een triologie te gaan kopen. Ondertussen hadden we nog niks van Tiergarten of dergelijke meer gezien, dus ik hoopte dat we gauw heen en weer waren.
Gelukkig vond Felix snel zijn boek plus bijhorend bewijs dat de wereld weer kleiner is dan we dachten: de uitbater is een Canadees die al een paar keer in Antwerpen optrad en die zich in het aura van de mannen van dEUS bevindt. Hij is voornamelijk bevriend met de Schotse ex-dEUS-zanger/gitarist Craig Ward. Als grote dEUS-fan was ik natuurlijk weer helemaal opgekikkerd over dit fenomeen en kon ik weer heropgeladen verder. Felix, die zich geen bal van de muziekindustrie aantrekt, was gewoon blij met zijn boekje.
(JL)

Om Joris ook terug vrolijk te krijgen namen we vervolgens snel de metro richting Tiergarten. Vol goede moed liepen we dit immense park binnen en begonnen onze verkenningstocht. Al snel bleek echter dat het grootste gedeelte van het park was afgesloten met dranghekken voor het voetbalevenement later op de avond. We wilden toch graag nog de bekende victorietoren in het park gezien hebben, dus besloten we rondom het park te wandelen. Uiteindelijk kwamen we na een fameuse wandeling uit bij de toren (deze stond net naast het omheide deel van het park.) Spijtig genoeg stond deze volledig in de steigers en hebben we er dus niet veel van kunnen zien. Al een geluk dat ik dan toch nog die exclusieve boekenwinkel ben gaan bezoeken i.p.v. eerst de toren op te zoeken die toch niet zichtbaar was.
Ondertussen hadden we van al dat rondwandelen en metroreizen ook behoorlijk wat honger gekregen, dus we liepen terug richting Brandenburg en consumeerden daar frieten en een soort hamburger.

Tenslotte was het tijd om richting het grote scherm te gaan in het park voor de voetbalmatch Uruguay-Duitsland. (voor de 3e en 4e plaats)
We vonden al snel vlaggetjes, wangstikkers (met Duitse driekleur) en Joris won ook nog 2 wereldbeker t-shirts door een klein showtje te doen met een voetbal.

We waren dus al snel volledig klaar voor de match die uiteindelijk uitdraaide op een 3-2-overwinning voor de Duitse Manschaft. De sfeer was dus optimaal en omgeven door het feestgedruis begaven we ons terug richting hostel voor een welverdiende nachtrust en onze laatste nacht in het mooie en gigantisch grote Berlijn.
(FL)

dag3 9/7: Berlin (2)

Weer een prachtige (veel te warme) zomerdag brak aan op de parking op 50km afstand van Berlin-city. In de tent werd het voor mij persoonlijk iets te heet en ik besloot dan ook rind half 9 de tent te verlaten en me even op een tafel te leggen om van het ochtendzonnetje te genieten. Een dik uur later kwam ook onze Joris uit de tent gekropen en vervolgens maakten we ons klaar om verder op avontuur te gaan.
Eerst en vooral gingen we in het gebouw op de parking genieten van een superdouche. Er waren hier zeer mooie individuele badkamers ter beschikking gesteld voor de reizigers tegen de luttele prijs van 2,50 euro. We douchten om beurten zodat er steeds iemand bij de bagage kon blijven en wat kon eten ter ontbijt. Broodjes, ei, banaan (tot op het bot verrot) en koffie a volonte gingen vlotjes door onze hongerige keelgaten.

Na opgefrist en verzadigd te zijn gingen we weer aan de slag. Ook deze keer hadden we geluk. na een kleine 10 minuten ongeveer had ik beet. Een mooie, vrij ruime Audi MET AIRCO! Deze chauffeur moest in centrum berlijn zijn om iets af te zetten bij een klant. Zijn antwoord op mijn vraag of we mee konden rijden luidde dan ook simpelweg: "Yeah, Ok, Why not." Deze man was een vrij vlot Engels sprekend persoon en het duurde niet lang of we waren alweer over de voetbal bezig (we zijn dan ook mannen he). Op mijn opmerking dat Paul de Octopus Duitsland in de steek had gelaten reageerde hij vrij snel dat dit niet Paul zijn schuld was. Hij was enkel de voorspeller en had zelf geen invloed op het resultaat. het was enorm grappig om te zien hoe belangrijk Paul hier is en hoe hij ten allen tijde beschermd wordt. Onze chauffeur was wel verbaasd over het feit dat we in Belgie ook al hadden gehoord van Paul de octopus. (Voor diegenen die niet weten waarover ik het heb: Paul is een octopus en voor elke match geven ze hem 2 mosselen, 1 van Duitsland en 1 vanuit het land van de tegenstanders. Het land van de mossel die het eerste wordt opgegeten door Paul zal de match winnen. Verbazingwekkend genoeg had Paul het voor elke WK-match correct voorspeld (inclusief de laatste match tegen Spanje).)

Onze lift eindigde op een 200meter van de Reichstag waar we dan ook meteen even langsgingen om de toerist uit te hangen. Nadat we ook nog even langs de Brandenburgerpoort waren gelopen gingen we op zoek naar een geschikt hostel.

Dit viel een beetje tegen. Doordat we niet op voorhand hadden gereserveerd was het moeilijk om nog ergens plaats te vinden. Uiteindelijk zijn we in Helter Skelter beland waar we dan wat meer moesten betalen dan de 10euro uit de brochure.
Terwijl ik hier aan het typen ben, is Joris al volop aan het verbroederen met andere hostelgasten. Zonet hebben we kennis gemaakt met een koppel uit Zuid-Afrika! We zijn dus niet de enige die het ver gaan zoeken voor ons verlof.
(FL)

Aan de Brandenburgpoort zijn we een heerlijke schnitzel gaan eten en pleegden we overleg over de planning van de avond. We besloten om eerst naar een live music bar te gaan, maar toen we daar aankwamen, bleek die niet meer te bestaan. We trokken dus verder richting de banlieus van Berlijn. Er hing een luguber sfeertje en toeristen waren er niet meer te bespeuren. We kuierden wat rond op zoek naar een andere live music bar, maar de bars die we tegen kwamen waren vrij tot zwaar alternatief. We liepen dan maar de ene nachtwinkel na de andere binnen en tussendoor deden we ook nog wat common terrasjes. Het laatste terras dat we deden was wel zeer gezellig. Ondanks mijn aanhoudende maagkrampen, bestelde ik een Cosmopolitan. De gevolgen bleven beperkt. We werden ook nog entertaind door een rastaman op gitaar. Zijn muziek was zeer welkom en we beloonden hem met een donnatie.
Daarna trokken we richting Berlijnse muur -of wat daar nog van overschoot-. Onderweg deden we ons nog te goed aan een spotgoedkope pizza (1euro) en een koffie. De muur was prachtig versierd met graffiti en ander art-work.
Plots verscheen een opening in de muur waarachter een super chille beachparty ontluikte (alla sint-anneke strand, maar dan groter). We ploften ons in de strandstoeltjes en genoten van ons pintje en de surf music.

Tegen de klok van 2u trokken we verder met de schoenen vol zand en een lever vol bier. Voor we de metro naar ons hostel namen passeerden we voor de verandering nog maar eens een BurgerKing.
(JL)

dag2 8/7: Berlin (Bundesrepublik Deutschland)

Vandaag vertrokken we rond de middag in Dortmund en daar kregen we al vrij snel een lift tot op een kruispunt vlak bij de oprit richting Bremen.
Hier probeerden we dan ook een lift te pakken te krijgen richting Bremen, maar het bleek dat ons geluk was opgebruikt. Na vrij tot zeer lang wachten besloten we dan maar te voet langs de autostrade te vertrekken (1,5 km verderop was er namelijk een grote autostradeparking.)

Het duurde echter niet lang vooraleer we bezoek kregen van de Duitse `Polizei´. Na het tonen van onze pas en de herinnering dat wandelen op de autostrade niet echt geapprecieerd werd, kregen we van hen een lift in de combi naar onze parking. (Eerste keer in een combi en dan nog wel in Duitsland!)
Op de parking spraken we zeer veel truckchauffeurs aan, maar zonder succes. De meesten bleven daar slapen of gingen de andere richting uit. Tijdens het wachten doodden we de tijd door te luisteren naar ons mp3-spelertje en dronken we wat pintjes. Uiteindelijk kregen we van de winkeluitbater nog naar ons voeten voor de afval die we creeerden.
(JL)

Ook het fototoestel kreeg veel te verduren op deze warme (+33°C), liftloze dag. Het schermpje is namelijk helemaal gebarsten en enkel de linkerbenedenhoek geeft (voorlopig) nog beeld weer. Gelukkig werkt de rest van het toestel nog wel en kunnen we jullie blijven voorzien van het nodige beeldmateriaal. (lees: zodra we een computer vinden met een DS-kaart-lezer)
Rond 20u gingen we vervolgens nog een burger halen bij de BurgerKing op de parking en na dit karige maaltje besloten we nog 1-maal onze charmes in de strijd te gooien bij de particuliere chauffeurs vooraleer we onze tent zouden opstellen.
Deze keer hadden we echter veel meer geluk. Terwijl ik de mensen aan het tankstation smeekte om een lift, kwam Joris aangelopen met een brede glimlach op zijn gezicht, dus ik wist meteen hoe laat het was.

Deze keer kregen we een lift van een Pools koppel. Ze hadden een Belgische nummerplaat en een Belgisch paspoort. De man werkte namelijk al 3 jaar in Belgie (omgeving leuven) of zoiets, maar zoals alle Belgische Polen kon ook dit exemplaar enkel Engels. Maar geen probleem voor ons als ervaren talenknobbels. Er werd wat heen en weer gepraat (voornamelijk over het transport van kapotte auto´s naar Polen om daar te laten maken en dan vervolgens terug te vervoeren om in Belgie te verkopen, blablabla...).
We kregen van dit koppel een gigantische lift aangeboden tot op 50km afstand van Berlijn (Ze reden zelf nog verder tot de omgeving van Warschauw (nogmaals 8u rijden). Deze trip deed hij blijkbaar een 5-tal keer per jaar en altijd in 1 keer zonder te slapen.)
Achter in de auto was het vrij warm en krap doordat de auto al volgepropt zat met bagage. Joris besloot dan maar van de gelegenheid gebruik te maken om zijn ogen te sluiten. Onze chauffeur hield zich ook strikt aan de verwachte Duitse minimumsnelheid, namelijk gemmiddeld 170km/u. We waren dan ook ter plaatse in Berlijn op een autostradeparking rond 1u (rit van 4 a 5u) en daar besloten we ons tentje op te zetten.


Deze dag, die op het eerste zicht wat minder succesvol begon, draaide uiteindelijk dus toch nog uit op een topdag!
(FL)

dag1 7/7: Dortmund (Bundesrepublik Deutschland)

Beste Volgers en aanverwanten,

We vertrokken `s middags met ons moeder naar Lommel, zij moest daar zijn om met haar vriendinnen een weekje door te brengen in center parcs. Soit, we begonnen te liften in Lommel en kregen al snel een lift aangeboden door een Nederlandse vrouw en haar dochter (vermoedelijk). Ze waren zeer sociaal en na een leuke babbel werden we afgezet in Eindhoven aan een benzinestation.
Daar dronken we een meegenomen Jupiler op onze eerste `overwinning` en doolden er wat rond tot we vriendelijk verzocht werden het station te verlaten en aan de bushalte te gaan liften. Daar waren we niet rouwig om want voor ik mijn bordje goed en wel had opgemaakt, kregen we een lift aangeboden van een Duits bevriend stel.

Ze waren beiden nog vrij jong, maar niettemin zeer gedienstig. Ze hadden zelf al heel wat bagage bij maar ze propten zonder probleem onze rugzakken er mee bij. Ze konden ons tot in Bochum brengen in Duitsland. Felix en ik waren zeer opgetogen met onze 2 snel opeenvolgende liften. Tijdens de rit kwam al gauw de halve finale van het WK ter sprake. Ze wisten ons te vertellen dat er in Dortmund een public viewing plaatsvond. Ze wisten er vlakbij ook een hostel zijn. Het viel voor ons dus weer allemaal goed mee. In Bochum lieten ze hun auto achter en tesamen trokken we met bus, trein en metro naar Dortmund. Jaja, we hadden er ineens 2 Duitse buddies bij. Felix en ik gingen ons eerst inchecken in het hostel terwijl Ludwig en Miriam (want zo heten zij) pintjes gingen kopen in de supermarkt.

Vervolgens begaven we ons richting de Westfallenhallen, een kind-of Lotto Arena, waar we de wedstrijd op groot scherm konden volgen. De sfeer was er enorm. De zaal zat tot in de nok vol hevige Duitse supporters en de vlaggen wimpelden in grote getalen door de zaal.

Spijtig genoeg bleek al gauw dat Spanje de sterkste ploeg was en we zagen samen met de Duitse aanhang de Manschaft achterop hinkelen. Tijdens de rust ging Joris een pint bestellen, maar bij het drummen werd zijn bestelling mee opgenomen door iemand anders. Ik zwaaide naar hem met een briefje van 10 euro, maar daar wist hij geen raad mee, en ik kreeg het pintje op zijn kosten mee. Achteraf bleek dat dit het hoogtepunt was tijdens de match want niet veel later scoorde Puyol een mooie goal. In de zaal werd het ijzig stil en het werd bang afwachten tot het einde van de match. Maar het bleef 0-1 tot aan het fluitsignaal.
(JL)

Het was verbazingwekkend om zo een gigantische groep mensen in bijna absolute stilte de zaal te zien verlaten.
Voor ons was het een hele ervaring om zo een match mee te volgen op groot scherm. Spijtig genoeg zullen we nu dus niet (zoals gehoopt) ook de finale in zulk een atmosfeer kunnen meemaken.
Terug aan ons hostel aangekomen namen we afscheid van onze liftaanbieders/gidsen (die dus het grootste deel van de dag met ons hadden doorgebracht) zij gaven ons nog hun adres (in Leipzig) zodat we bij hen konden overnachten als we hun huis zouden passeren op onze verdere tocht.
Om deze eerste dag in schoonheid af te sluiten gingen we nog snel onze bedden opdekken en een pintje drinken in het plaatselijke cafe.
(FL)