dag20 26/7: Bari (Repubblica Italiana)

Beste Blogvrienden,

We zijn deze morgen aangekomen in Bari, Italie. Voor de aandachtige lezers onder jullie was dit niet ons vooropgezet plan. Dat plan was namelijk Griekenland zoals de naam van onze blog laat vermoeden. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden, anders is het maar een autistische bedoeling. Dit zal dan ook ons laatste bericht op de blog zijn, vermits ons einddoel bereikt is en we vanaf vandaag 3 dagen niks gaan doen.

We zijn dus deze morgen aangekomen in Bari, Italie. Op het dek genoten we nog van de laatste dobberingen en uitzichten. We gingen aan wal, maar wisten niet goed waar naartoe. We liepen uiteraard weer even de verkeerde richting uit, maar we vonden dan toch onze weg naar de binnenstad. We begonnen een zoektocht naar eten en internet. Na wat rondvragen en een lading Italiaans over ons dak, vonden we deze noodzaken. We blogden wat en zochten mogelijkheden op om terug in Belgie te geraken.
Felix vond wat goedkope vluchten en we gingen deze boeken in de luchthaven. Na een dolle busrit met een luchthavenbusje (terwijl we ook een normale lijnbus konden pakken, maar onwetendheid is een grote boosdoener), kwamen we aan in de luchthaven, maar daar hadden ze voor ons enkel vluchten rond de 300 euro voor ons. Teleurgesteld namen we terug die kutbus van 4,30 euro naar de stad.

Volgend alternatief: een trein. Een infoman van de trein zocht voor ons een traject naar Belgie. Het traject liep van Bari naar Milaan, van Milaan naar Zurich en van Zurich naar Brussel. De prijzen wist hij niet dus wij naar het ticketloket. Op de eerste 2 treinen kon de dame aan het loket een prijs plakken: 50 euro per trein (doenbaar), maar van Zurich naar Brussel wist ze het niet. Na kort overleg, wilden we het toch wagen een ticket te kopen op goed geluk. Bij een andere bediende vroegen we nog is naar de prijs van Zur. naar Bru. en hij gokte iets van een 100 euro. We annuleerden dus al snel onze bestelling. Ik vroeg nog achter bussen van Eurolines ofzo, maar daarop kreeg ik een verbaasde blik en enkele Italiaanse uitspattingen. Met hangende kopjes liepen we naar buiten.

We dachten dan maar om naar de camping te gaan die Felix op internet had gezien en daar op internet via msn iemand te vinden die met zijn creditkaart een goedkoop vliegticket voor ons kon bestellen. In een toerisme-infopuntje vroegen we een mapje en de weg naar de camping. Snugger als ik ben, onderbrak ik de campingshit en vroeg ik hier terug of er geen reisbussen naar Belgie reden van hieruit. De vrouw van de info wist het niet zo zeker, maar raadde ons aan ergens achter het station te gaan horen.

Wij er naartoe en na weer eerst de verkeerde richting te kiezen, vonden we uiteindelijk een busticketbestelbureau. Na onze eisen op het loket te hebben gegooid, kwam de bediende met volgend resultaat boven water: een bus voor 90 euro van Bari tot Luik. Vertrek 29/7 rond 13u, aankomst Luik 30/7 ook rond 13u. Een rit van 24 uur dus, maar voor ons het beste alternatief om voor Kerstmis thuis te zijn.

Nu konden we eindelijk gerustgesteld en zonder zorgen naar de camping. We waren kapot van al het geregel en ook van de weinige slaap op de boot. Plus heel deze frustrerende vertelling droegen we ook nog eens continu onze rugzak die we dan ook meermaals hebben vervloekt.

Met de bus geraakten we aan de camping. Het is hier trouwens blijkbaar de gewoonte om op elke hoek van de straat mekaar horendol te klaxoneren. Vooral de buschauffeurs zijn daarin kampioen. Maar wij genoten van het gebeuren en waren blij de camping te hebben bereikt. De receptionist van de camping (de enige neger van Italie) toonde ons waar we konden staan. De camping beschikt wel niet over internet, maar we liggen mooi met onze tent in de schaduw en de zee en een zwembadje zijn ter onzer beschikking.

We vroegen aan de Italiaanse neger de weg naar de supermarkt. Volgens hem 1 km van hier, in werkelijkheid zeker bijna 2 km en enkel de autostrade leidde tot het shoppingcenter waar de supernarkt zich bevond. De supermarkt was enorm groot. Ons gat viel open van verbazing, zoals Bosmans Jos het zou zeggen. We laaiden gretis ons mandje vol lekkers en gingen via de helse weg volgeladen terug naar de camping. We kookten nog een lekker potje rijst met oplossmaakversterkkers en patatjes met vlees en kaas in. Jawel, dat bestaat dus. Daarna vielen we als 2 bakstenen in slaap en konden we het hele gebeuren verwerken met de meest freaky dromen.

De volgende 2 dagen gaan we hier nog goed uitrusten, zwemmen, city-trippen en ons goed amuseren zoals het echte camping-boys betaamt. En bij deze bedankt voor het volgen van onze avonturen en hopelijk hebben ze je een beetje kunnen inspireren om zelf ook eens op een alternatieve en avontuurlijke wijze te reizen.
(JL)


A je to!
Felix en Joris

dag19 25/7: Bar (Crna Gora / Црна Гора = Montenegro)

We werden in ons tentje, na een redelijk goede nachtrust, gewekt door de overactieve Ilija en Eva Luna. Ze kropen meteen bij ons in de tent en kwamen ons op een vriendelijke manier wekken. We kregen een broodontbijtje aangeboden met kaas, vlees en tomaatjes uit de tuin. Na het ontbijt kregen we nog een zak met kerstomaten en vervolgens bracht Slavko ons met zijn wagen tot vlak voor de grens van Montenegro.

Toen we goed en wel afscheid hadden genomen kwam er een taxi aangereden en die hebben we dan ook tegengehouden. We vroegen naar de prijs om ons tot in Bar te brengen, maar dit sloeg dik tegen (90 euro ongeveer). We vroegen hem dan maar om ons af te zetten aan het busstation waar er ook bussen rijden richting Bar.

De taxichauffeur was een vriendelijke en jonge man, die ook graag een babbeltje deed.

Aan de grens van Montenegro moesten we van de grenspolitie uitstappen en onze rugzakken uitladen. Ik stond met een glimlach op mijn gezicht toe te kijken op de 'lachwekkende situatie', maar de flikken vonden dat minder grappig. Mijn t-shirt van buurman en buurman daarentegen vonden ze geweldig.

Uiteindelijk mochten we verder rijden. Aan het busstation namen we de bus richting Bar, We hadden echter geen euro's meer op zak, dus spraken we af om te betalen als we in Bar aankwamen. De bussen zaten propvol en de wegen begonnen te overstromen door de plotse regenval die kwam aanzetten.

Bij aankomst in Bar begon ik dan maar aan de tocht richting centrum, en richting bankomat. Onze rugzakken moesten in de bus blijven, zodat we er niet vandoor zouden gaan. Uiteindelijk werd dit zaakje opgelost en konden we ons neerzetten op een plaatselijk terras.

Hier leenden we nog even onze Europakaart uit aan een Braziliaan, die totaal niet meer wist waar hij ergens zat. Hij begon de kaart over te tekenen, tot Joris de geniale opmerking gaf dat hij er ook gewoon een foto van kon maken.

Na onze medemens geholpen te hebben was het tijd om aan onszelf te denken. We gingen dan ook op zoek naar een eetgelegenheid in het centrum. Joris bestelde een soort pitaschotel en ik een pizza.

Natuurlijk kunnen we onze fans ook niet in de steek laten: na het eten was het tijd voor een internetcafé om onze blogachterstand in te halen. Enkele plaatselijke straatjongeren brachten ons ter plaatse. 2 uurtjes internet en een goede werkverdeling bleken zeer effectief te zijn.

Om onze dag in schoonheid af te sluiten gingen we vervolgens richting haven om onze boot richting Griekenland te zoeken. Na een bizar gesprek tussen mezelf en de loketbediende bleek echter dat er geen boten naar Griekenland varen vanuit Bar, enkel naar Italie. Wij dus dik in de problemen.

Na enkele snelle beslissingen (de laatste boot in 2 dagen tijd ging namelijk in een half uur vertrekken), besloten we dan maar om onze reisroute nogmaals aan te passen en als eindbestemming Bari in Italie te nemen.

We bestelden snel ons ticket en gingen aan boord.

Op het dek hebben we op melancholische wijze de Balkanregio vaarwel gezegd door de lichtjes van de kust steeds kleiner te zien worden. Ten slotte legden we ons in de boot te slape na enkele bugs bunny-filmpjes te hebben gezien.

(FL)

dag18 24/7: Mikulići (Republika Hrvatska = Kroatië)

Toen we onze ogen openden op de camping waren we een beetje slechtgezind op onszelf. Het terrein waar we stonden was namelijk bijna volledig beschaduwd, behalve uiteraard het plekje waar onze tent stond. We werden dus opnieuw veel te vroeg gewekt door de zon en besloten dan maar om op ons gemak op te staan en te douchen e.d.

Vervolgens begaven we ons naar de receptie om uit te checken. Hier stond ons echter nog een verrassing te wachten. Ze vonden namelijk onze identiteitskaarten niet meer terug. Wij kregen het al een beetje op ons zenuwen, want zonder pas zo ver van huis is niet echt ideaal. Na een dik half uur zoeken werden onze kaarten echter teruggevonden en konden we onze reis vervolgen. We namen de bus richting grote baan. (Autostrades hebben we al een tijdje niet meer ter onze beschikking.) En daar probeerden we opnieuw een lift te versieren. Opnieuw echter zonder succes. We besloten dan maar onze reis te vervolgen met de bus. Voor een goede 3 euro konden we namelijk een stuk dichter bij de grens met Montenegro geraken en dat leek ons dus een vrij goed idee. Na een behoorlijke rit kwamen we spijtig genoeg aan in het meest dode stadje dat we ooit gezien hebben, namelijk Molunat. Een lift te pakken krijgen leek ons hier dan ook vrij onmogelijk en er zat niets anders op dan te voet de weg terug te wandelen tot aan de grote baan.
Spijtig genoeg was het alweer snikheet en er was langs de weg ook niets schaduw te vinden. Na enkele minuten waren we dan ook doorweekt van het zweet en de wanhoop nabij. (Het was ook continu bergop!) Na een fikse klim van ongeveer 8km (met rugzak) en geen enkele auto die wilde stoppen voor twee stervende jongemannen, kregen we plots een man in het oog die zich klaarmaakte om met de auto te vertrekken. Joris kon hem nog net op tijd aanspreken vooraleer de man doorreed en legde onze situatie uit. We kregen vervolgens te horen dat we de hele tijd al de verkeerde richting uitgingen en alles dus eigenlijk voor niets was. We wilden net ons ongeluk uitroepen en aan een zelfmoordsessie beginnen, toen de man vroeg van waar we afkomstig waren. Toen hij hoorde dat we in België woonden, nam het lot een wel zeer onverwachte wending. Hij (Slavko) was namelijk getrouwd met een Nederlandse (Rinke), en ze woonden hier in Mikulići met hun twee kindjes (Ilija en Eva Luna). We werden uitgenodigd op de koffie (lees: bier, Rakija, pasta enz...) en we hadden een gezellige babbel.

Al snel werd het donker en we besloten dan maar te blijven slapen. In de tuin konden we ons tentje opzetten. Tijdens onze avondgesprekken kwam onze reisroute natuurlijk ook ter sprake. Ook zij raadden ons af om door Albanië te liften. Na veel gediscussieer en nadenkerij besloten we onze route dan ook aan te passen. We zouden nog verder gaan tot in Bar en van daaruit een boot nemen tot Kerkira (een Grieks eilandje). Dan konden we toch nog (op tijd) in Griekenland geraken.
(FL)

dag17 23/7: Dubrovnik (Republika Hrvatska = Kroatië)

`s Morgens vroeg begonnen we weer opnieuw, met onze meest positieve ingesteldheid, aan een nieuwe liftdag, maar zoals we ondertussen al hadden gemerkt is het in deze regio absoluut niet eenvoudig om een lift te pakken te krijgen. Gelukkig wint de aanhouder altijd, want na een tijdje depressief te worden van het liften kwam er plots een meneer op ons af. Hij maakte ons duidelijk dat hij ons een lift wilde geven naar een betere liftplek. Al snel bleek dat deze man een buschauffeur was en we gratis konden meerijden.
We werden gedropt langs een superdrukke baan waar we wederom geen lift te pakken kregen. We besloten dan maar om in de verzengende hitte te voet wat verder te stappen tot een rustigere plek.
Uiteindelijk vonden we zo`n plek, maar ook hier duurde het zeer lang vooraleer we een lift te pakken kregen. We hadden hier gelukkig wel een klein stukje schaduw zodat we om beurten wat konden afkoelen. Ook hadden we het gezelschap van een oude hond die het precies wel aangenaam vond om mensen in de buurt te hebben. Na lang wachten kregen we dus toch nog een lift aangeboden van een jongedame. Zij bracht ons naar een tankstation. (Niet zoveel verder, maar toch). Hier hebben we in de winkel een klein balletje gekocht en zijn we vervolgens even in de prachtige Kroatische zee gedoken om wat af te koelen.

Na onze zwempartij hadden we iets meer geluk. Een man bood ons een lift aan van ongeveer 120km. Onderweg kregen we nog een drankje aangeboden, maar voor ons werd het steeds moeilijker om de ogen open te houden. Ook het feit dat de man geen Engels sprak zorgde voor veel slaapgelegenheid.
Uiteindelijk werden we afgezet aan een tankstation. Ook hier moesten we weer zeer lang wachten. Kroatië is absoluut niet liftvriendelijk.
Na een tijdje stopte er een auto. Overduidelijk niet voor ons, maar ik besloot hen toch aan te spreken, je weet maar nooit. En inderdaad. Ze, een advocaat en haar vriendin + hond, vertelden ons dat ze iets gingen drinken, maar als we er nog zouden staan als ze terugkwamen konden we wel mee tot in Dubrovnik. Eindelijk succes!
Zoals je al voelt aankomen stonden we er nog steeds na hun drankje en kregen we ook de beloofde lift. Deze rit was echter niet echt aangenaam te noemen. De hond, die mee op de achterbank zat, kwijlde onze benen onder, hijgde in onze nek en bedolf ons onder de vachtharen.

Ook de muziek was niet echt geweldig te noemen, maar we gingen vooruit, dus we waren `blij´. In Dubrovnik bracht de vriendin van de chauffeuse ons nog naar een plaatselijke camping (na een korte citytour by night), alwaar we ons tentje opstelden en ons verfristen met een welverdiende douche.
(FL)

dag16 22/7: Split (Republika Hrvatska = Kroatië)

We begonnen vandaag direct weer te liften. De grietjes waren natuurlijk als eerste weg en een goed uur later kregen we een korte lift naar een betere uitvalsbasis naar Split. We stonden voor uren te liften in de blakke zon en kregen uiteindelijk nog een paar pietluttige liftjes steeds verder de autostrade op.
Met een hangend hoofd liepen we over de pechstrook met ons bordje nochalant achter onze rug tot plots een vrachtwagen voor ons uitreed en stopte op de pechstrook. Heel voorzichtig liepen we er naartoe en hoera hij stopte voor ons.

Het was een zeer vriendelijk chauffeur. Hij had maar 1 plaats, maar ik mocht plaatsnemen op het bedje achterin. De man kon geen Engels, maar was wel een goed verstaander. Hij reageerde steeds alsof hij wist wat we vertelden.
We rookten gesapig tezamen een sigaretje en genoten van onze machtspositie op de weg en het prachtige landschap rondom ons.

Onderweg stopte de man om iets te eten en trakteerde ons daarbij ook op een menu naar keuze. De dialogen waren beperkt, maar met hier en daar een glimlach konden we onze tevredenheid en waardering toch uitten. Die laatste zin klonk misschien wat gay, maar soit. Toen we terug naar de truck gingen, bood hij melk aan. We waren verbaasd tot hij plots zijn container opende en er een karrenvracht melk te voorschijn kwam. We kregen elks een bus heerlijk frisse melk en zetten onze tocht verder.

Onderweg belde de trucker naar zijn vrouw ofzo zodat zij in gebrekkig Engels kon duidelijk maken of we geen kaartje wilden sturen als we goed aangkomen waren. Voor ons een kleine moeite natuurlijk, maar voor de trucker een wereld van verschil. Uiteindelijk werden we afgezet op een splitsing op de autostrade. We begonnen uiteraard daar direct terug te liften, zonder succes.

De enige auto die stopte was een flikkenwagen die ons vriendlijk, maar toch kordaat vroeg de autostrade te verlaten. Dat deden we dan ook en liepen de afrit af. We kwamen aan in een industriepark waar geen tankstation te vinden was. Ik zag een wel een hotel staan en ging er horen voor de prijs. Helaas was het hotel volgeboekt, maar assertief als ik ben, vroeg ik direct aan de receptionist of er geen tankstation in de buurt was. Het lot was ons ineens terug zeer gunstig want voor ik het goed besefte vertelde de receptionist: hier is er geen in de buurt, maar mijn shift zit er nu op en ik kan jullie wel aan een tankstation droppen richting Dubrovnik (waar we heen moesten). Hoera, dacht ik bij mezelf en we stapten in zijn auto. Zonder zijn hotelkostuum zagen we dat hij nog een jonge snaak was van 23 en hij graag uitpakte met zijn snelle auto.

We lieten hem maar in zijn nopjes en lieten hem vertellen hoe hard het leven voor hem niet was als jonge kerel met het vinden van werk en het hebben van weinig geld. Allemaal harde feiten, maar de vermoeidheid nam het over van medelijden. We sloegen onze tent op en gingen weer een Balkannacht in.
(JL)

dag15 21/7: Zagreb (2)

We begonnen de dag met een `heuse´ citytrip door Zagreb. We volgden een wandelroute uit een brochure en leerden zo een klein stukje geschiedenis en cultuur van Zagreb.

Ondertussen zochten we ook weer gedwee naar een ontbijt, maar zoals in Wenen, was er weer geen enkele deftige bakker te vinden. We aten dan maar weer een vuil droog broodje met verleberde kaas en hesp.

Terug in ons hostel speelden we nog een potje tafeltennis met als winnaar ondergetekende. Tegen het avondgloren begonnen we terug verder te liften. Maar we geraakten niet verder dan het eerste tankstation op een opritnetwerk aan de autostrade. We ontmoetten daar 2 Estse meisjes die ook aan het hitchhiken waren. Zij waren op weg terug op weg naar Estland, maar omdat het al donker was gingen ze aan het tankstation blijven slapen. Nu voel je het waarschijnlijk al komen. Inderdaad, na een lange babbel en wat shit-chat, nodigden we ze uit in onze tent. Een orgie is er die nacht (jammer genoeg) niet van gekomen. Iedereen viel al snel in slaap. Maar slapen in het aura van een mooi meisje is toch ook al iets, denk ik dan.

(JL)

dag14 20/7: Zagreb (Republika Hrvatska = Kroatië)

Deze morgen waren we weer een beetje te laat uitgecheckt, maar we kregen gelukkig toch nog onze waarborg. Vermoeid en met een lichte hoofdpijn begonnen we nog wat te bloggen. We namen ook nog afscheid van Harmen, Vincent en Francis en gingen richting autostrade. Het was toch een tijdje wandelen en ik werd mottiger met de moment. We namen dan maar ergens een bus die ons ongeveer aan de autostrade afzette. Na de busrit, moest ik toch eventjes mijn maag via de bovenleiding ledigen en zo kon ik er weer effe tegenaan.

Het liften zat vandaag niet mee. Het was ontzettend druk, maar niemand vond het nodig om voor ons te stoppen. Na een goeie 2 uur zonder resultaat, had ik er echt geen zin meer in. Ik overtuigde Felix om via de trein naar Zagreb te gaan. Hij vond het uiteindelijk goed en met een bus geraakten we tot aan het station. Voor een 13 euro reed de trein ons naar Zagreb. Het was een aangename rit mede dankzij mijn topmuziek op de mp3.

2 conducteurs en 2 grensflikken later kwamen we aan in Zagreb. In het treinstation vonden we een folder van een hostel en met een tram kwamen we tot hier. Na een zelfbereide maaltijd (ravioli en erwtjes), gingen we nog naar het Kaufland wat pintjes en chipkes kopen om hier de avond in schoonheid te beindigen.
(JL)